Da kloane Toni geaht zur Kirchn,
er tråg sei scheanstes Sunntågsgwånd,
die Muatta såg: „Tua brav sein, Biable,
måch mir grad heite jå koa Schånd!“
Da Toni spring neb seina Muatta
kreizfidel entlang den Weg,
då siehg a, dåss vom letztn Regn
in daTåln noch a Låkn steht.
Dås gånze Bravsein is vagessn,
mittneine hupft da Bua,
auf und auf mit Letn vollgspritzt
is sei Gwånd, send seine Schuah.
„Mama, bitte, tua nit schimpfm“,
såg a. „Es tuat eh nix mindarn,
es kånn jå går nix Scheandars gebm,
als mittn durchn Dreck zan springan.“